Nehemia en de liefde

Wat Leendert zo ongeveer doet hier in Claveria, dat is nu misschien wel een klein beetje duidelijk. Maar bij mij zit dat anders, de laatste drie weken wordt haast standaard ieder mailtje afgesloten met de vraag: ‘Vertel eens, waar ben jij eigenlijk mee bezig?’. Mijn antwoord bleef uit, ik wist het eigenlijk niet zo goed. Nu, drie weken later, is me nog steeds niet duidelijk wat ik uiteindelijk zal doen met en betekenen voor de kinderen van mijn vrijwilligerswerk, maar ik zal toch proberen wat te delen van mijn ervaringen tot nu toe.

Drie dagen in de week doe ik vrijwilligerswerk. Op maandag en de dinsdag daal ik af naar Cagayan de Oro, naar Nehemiah House. Dit huis is van Youth with a Mission en er wonen twintig seksueel misbruikte meiden tussen de 7 en de 18 jaar. Deze meiden worden door de rechter geplaatst in Nehemiah huis. De meiden kunnen niet bij hun familie blijven, omdat de dader vaak een familielid is. Het Nehemiah huis beschermt ze tot de rechtzaak voorbij is en de dader in de gevangis zit. Er zijn twee grote nare dingen die na de rechtzaak een rol gaan spelen.

1.
De straf voor misbruik is ongeveer vijf jaar, na deze vijf jaar komt de dader vaak weer gewoon bij de familie wonen.

2.
De meiden komen vaak uit de armste Filippijnse gezinnen. Daar komt het meeste misbruik voor en als je verder leest over Gugmahuis, dan begrijp je dat de woningen van deze mensen misbruik ook bevorderen. Als de dader de vader is, en hij wordt vijf jaar in de cel geplaatst, dan betekent dit dat het gezin geen inkomen meer heeft. Een gevolg van de vader oppakken is nog grotere armoede en geen inkomen. Voor een meisje betekent dit dus kiezen tussen niet meer worden misbruikt of niet meer eten. Daarnaast betekent het voor het hele gezin dat ze niet meer naar school kunnen (als ze dat al deden), omdat ze bij moeten verdienen. Dat de meiden een rechtzaak zijn begonnen getuigd dus van grote moed en er zijn soms tijden, vooral als het familielid geld biedt om de zaak te stoppen dat de meiden de rechtzaak het liefst stopzetten.

Met deze meiden, plus nog ongeveer dertig meiden uit twee andere huizen, zijn we afgelopen week op kamp geweest. Dit was fantastisch, speciaal voor het kamp was een team van vijf vrijwilligers uit Hawaii overgevlogen. Zij vulden samen met de vaste staf het programma voor de meiden. Er waren iedere dag twee bijbelstudies en twee praisebijeenkomsten. De meiden beleven hier de tijd van hun leven.

Maar wat doe ik? De meeste meiden gaan gedurende de schoolperiode gewoon naar school. Alleen als de dader in de buurt van de school woont of bijvoorbeeld bij de politie werkt, dan kan dat niet. Deze meiden krijgen onderwijs binnen Nehemiah house. Dit doe ik niet. Wat ik wel doe is voor zover ik dat nu kan overzien, op de kinderen letten en ze vermaken.

De donderdag neem ik wederom de Jeepney naar beneden en bezoek ik Gugma House. Gugma is het woord voor Liefde in het hier gesproken Visaya. Het huis is iedere werkdag van ik dacht 9.00 tot 17.00 geopend en het is aan de ene kant een soort school, maar het is aan de andere kant vooral een plek waar ze hun verhaal kwijt kunnen en kunnen leren omgaan met emoties, vooral woede. Het huis is bedoeld voor hele arme kinderen. De meeste van deze kinderen wonen in een huis met één kamer. Deze kamer heeft een allround functie, er wordt gewoond, gekookt voor zover dit gebeurt, geslapen en er worden kinderen verwekt, vaak niet minder dan acht. De medewerkers van Gugma House willen de kinderen graag perspectief bieden op een beter leven. Dat wil zeggen, kans op een baan door onderwijs. Ze zorgen voor de kinderen, maar vergeten ook de familie niet. Daar gaan ze op huisbezoek en geven ze adviezen over hygiëne en levensstijl.

Naast deze activiteiten gaan de medewerkers van Gugma House iedere donderdag naar de gevangenis (slechts op bezoek). Daar zit ook een aantal kinderen. Ik snap nog niet helemaal hoe dit kan, want als ik dit aan andere Filippino’s vertel, dan zeggen ze dat kinderen niet naar de gevangenis gaan, dat juist daarom vaak kinderen misdaden laten plegen. Maar de kinderen zitten er in ieder geval wel want twee weken geleden ben ik meegeweest naar de gevangenis en hoewel we er niet in mochten heb ik in ieder geval één kind gezien. De medewerkers brengen de gevangen kinderen wat eten en vooral spullen voor de hygiëne als zeep en tandenborstels. De kinderen in de gevangenis slapen op de grond en hebben een hele vieze gedeelde toilet. Meestal krijgen ze drie maaltijden per dag, maar niet altijd en het eten wat ze krijgen is karig.

Maar wat doe ik hier nou? Het plan is dat ik de kinderen op donderdagmiddag Engelse les ga geven. Dit heb ik tot nu toe nog niet gedaan, maar morgen gaat het er als het goed is van komen. De groep is ingedeeld in twee groepen. Eerst geef ik de lagere schoolkinderen les, daarna de middelbare schoolkinderen. Ik heb geen flauw idee hoe ver ze zijn met Engels en waar ik moet beginnen, maar in mijn voorbereidingen heb ik een poging gedaan de les zo breed mogelijk te maken. Als iemand tips heeft, dan zijn ze van harte welkom.