Leendert en Tanneke, dat is niet uit te spreken voor een Filipino, daarom heten we hier Leo en Cathy (zeg: Lio en Kattie). Op de markt sprak mijn naamgenoot Kathy mij aan: ‘Hey Cathy, do you have a phone, can I have you’re number?’ Voor de duidelijkheid, ik heb haar twee keer gezien, en nauwelijks gesproken . Nadat we telefoonnummers hadden uitgewisseld begon het smsen.
Kathy: .. HI KATHY. THIS IS KATHY. WR R U NW?
Ik: Hi Kathy I am home
Kathy: .. ahm. When u back the p0lan?
Ik: What is te polan?
Kathy: .. ahm ur place. P0lan?
Ik: I come from Holland or the Netherlands that’s the same. I go back after four months. What is your official name?
Kathy: .. ah 0k. My name is sheree. Ahm h0w Old are u nw?
Ik: I am 24. How old are you?
Kathy: .. ahm 17. Ahm when u birthday? S0rry I have many questi0n. hehehe!
Ik: my birthday is may 28th, and yours?
Kathy: …w0w u and my j0ung sister is same. Birthday .. ahm my birthday 23th on dec.. ahm wat is ur family name?
Ik: I have a difficult family name, its De blaeij. And yours?
Kathy: ..ahm my familyname is DAMING...
Kathy: ,ahm Kathy why arrve hr in Phils. What u d0ing her? R u student?
Ik: I am married with leo he is masterstudent by icraf but why don t you ask your questions next time I am on the market?
Kathy: im s0 shy. C0z ur s0 beautiful.
Ik: You don t need to by shy i should be shy because i am the stranger i see you later on de markte. Regards cathy
Kathy: ...ahm 0k txt u later. Ahm bye
vrijdag 7 mei 2010
woensdag 5 mei 2010
De huisvrouw
Het randje van mijn laptop, in combinatie met een zoute linkeronderarm veroorzaakt een schok. Het duurde twee schokken voordat ik besefte dat het aan het zout lag en nog een schok toen ik ontdekte dat mijn rechterarm ook werd geëlektrocuteerd. Maar na mijn armen grondig te hebben afgespoeld kan ik beginnen aan dit stukje.
Wat was ik vandaag verbaasd over de kippenmoeders die ik zag rondscharrelen met hun kuikens, ik was haast vergeten dat dit bestond. Op de televisie zag ik altijd kippen in een grote schuur, of kuikens in een krat. Nu realiseerde ik me dat kuikens de kindjes zijn van kippen en dat kippen ook een moederinstinct hebben. En ik zag een jongetje, hij speelde met een vliegtuigje aan een touwtje. Ik dacht, wouw zo’n goed werkend vliegtuigje, dat is bijzonder. Tot ik zag dat het niet ging om een vliegtuigje, maar om een grote witte kever. Dat is pas speelgoed!
Maar wat doe ik nu zo’n hele dag als Leendert er niet is... Huishouden. Het zal je verbazen hoe veel werk een huisvrouw te doen heeft als ze geen gebruik kan maken van de Nederlandse luxe. Twee keer per dag rijst koken, naar de bakker, naar de markt, afwassen, vegen met een miezerig klein bezempje wat een heel bijzondere techniek vereist omdat het niet in hoeken kan en pas in drie vegen alles meeneemt. Alle kleren met de hand wassen, ophangen en weer binnenhalen, opvouwen en in de kast leggen. En dan maar weer naar de markt omdat bij het eerste bezoek het meegenomen geld halverwege op was. Maar je idee klopt dit vult nog steeds geen hele dag, daarom vul ik de rest van de dag een beetje op met het lezen van tijdschriften en boeken en het typen van een blog.
Wat was ik vandaag verbaasd over de kippenmoeders die ik zag rondscharrelen met hun kuikens, ik was haast vergeten dat dit bestond. Op de televisie zag ik altijd kippen in een grote schuur, of kuikens in een krat. Nu realiseerde ik me dat kuikens de kindjes zijn van kippen en dat kippen ook een moederinstinct hebben. En ik zag een jongetje, hij speelde met een vliegtuigje aan een touwtje. Ik dacht, wouw zo’n goed werkend vliegtuigje, dat is bijzonder. Tot ik zag dat het niet ging om een vliegtuigje, maar om een grote witte kever. Dat is pas speelgoed!
Maar wat doe ik nu zo’n hele dag als Leendert er niet is... Huishouden. Het zal je verbazen hoe veel werk een huisvrouw te doen heeft als ze geen gebruik kan maken van de Nederlandse luxe. Twee keer per dag rijst koken, naar de bakker, naar de markt, afwassen, vegen met een miezerig klein bezempje wat een heel bijzondere techniek vereist omdat het niet in hoeken kan en pas in drie vegen alles meeneemt. Alle kleren met de hand wassen, ophangen en weer binnenhalen, opvouwen en in de kast leggen. En dan maar weer naar de markt omdat bij het eerste bezoek het meegenomen geld halverwege op was. Maar je idee klopt dit vult nog steeds geen hele dag, daarom vul ik de rest van de dag een beetje op met het lezen van tijdschriften en boeken en het typen van een blog.
dinsdag 4 mei 2010
de bakker en de lelijkheid
Het is vandaag een bewolkte dag en daardoor niet zo verschrikkelijk heet als andere dagen. Er is geen elektriciteit en geen water, Leendert is nu voor het eerst bij ICRAF en ik ben thuis. Op onze weblog kun je lezen wat dat is, thuis. De dag begint hier al vroeg, als wij onze wekker om zeven uur zetten dan is iedereen al wakker en ik vermoed dat de meeste mensen voor zes uur opstaan.
Vanmorgen heb ik voor het eerst iets ondernomen zonder Leendert (en hij zonder mij). Ik ben zowaar naar de bakker en naar de markt geweest. De bakker is hier een grappig fenomeen. Brood eet je eigenlijk niet, het zijn alleen een soort snacks voor tussendoor. Behalve ’s ochtends om 6.30 (dat hebben wij nog nooit meegemaakt, vroeg opstaan is niet makkelijk) dan schijnen velen zich naar de bakker te begeven om Pan de Sal te halen, ofwel zout brood. Dat willen ze alleen warm en na de vroege ochtend is dit dan ook niet meer te koop. Als wij bij de bakker komen liggen er allerlei broodjes in ongeveer 10 verschillende vormen. Maar als je wat langer kijkt zijn er twee soorten broodjes. De zoete witte broodjes en de zoete witte broodjes met donkerbruin zoetig deeg erdoorheen en wat suiker aan de buitenkant.
De normale maaltijden zien er ongeveer als volgt uit: Rijst en vlees of vis. Of Soep met vlees of vis en een paar slierten groente achtige substantie en een twee schijfjes courgette. Als je wilt kun je bij die soep wel rijst bestellen.
De Filipino’s vinden het niet belangrijk dat hun stad er mooi uit zien. Ze houden zich tot op zekere hoogte wel bezig met hun eigen tuin, ze zijn bijvoorbeeld erg gek op potplanten, maar niet met de schoonheid van hun stad of dorp. Cagayan de Oro is dan ook lelijk te noemen. De lonely planet had ons al gewaarschuwd en het enige hoogtepunt wat zij wisten te noemen in deze stad was de het park van the Golden Friendship. Maar dit park was een dieptepunt, wat in ons ogen een groen park zou zijn met fontijnen en bomen was niets meer dan een iets verbrede betonnen middenberm vol afval. Met als hoogtepunt een standbeeld wat haast niet te zien was omdat het beeld met zijn betonkleur volledig opging in zijn omgeving.
Gelukkig zijn er ook mooie dingen. Zondag zijn we naar een prachtig tropisch strand geweest, de zee was heerlijk warm. En volgens onze metgezellen was dit nog niets er zouden op andere eilanden witte zwarte en bruine zandstranden zijn met tropische bomen.
En wat ook mooi is, waarschijnlijk ga ik vrijwilligerswerk doen in Cagayan, daar ga ik eten uitdelen aan weeskinderen of iets in die strekking, het is in ieder geval bij een stichting waar nog meer buitenlanders werken. Ik ben heel benieuwd. En omdat Cagayan heel ver is gaan we een motor kopen. Een automaat. En vanmiddag krijgen we motorrijles.
Vanmorgen heb ik voor het eerst iets ondernomen zonder Leendert (en hij zonder mij). Ik ben zowaar naar de bakker en naar de markt geweest. De bakker is hier een grappig fenomeen. Brood eet je eigenlijk niet, het zijn alleen een soort snacks voor tussendoor. Behalve ’s ochtends om 6.30 (dat hebben wij nog nooit meegemaakt, vroeg opstaan is niet makkelijk) dan schijnen velen zich naar de bakker te begeven om Pan de Sal te halen, ofwel zout brood. Dat willen ze alleen warm en na de vroege ochtend is dit dan ook niet meer te koop. Als wij bij de bakker komen liggen er allerlei broodjes in ongeveer 10 verschillende vormen. Maar als je wat langer kijkt zijn er twee soorten broodjes. De zoete witte broodjes en de zoete witte broodjes met donkerbruin zoetig deeg erdoorheen en wat suiker aan de buitenkant.
De normale maaltijden zien er ongeveer als volgt uit: Rijst en vlees of vis. Of Soep met vlees of vis en een paar slierten groente achtige substantie en een twee schijfjes courgette. Als je wilt kun je bij die soep wel rijst bestellen.
De Filipino’s vinden het niet belangrijk dat hun stad er mooi uit zien. Ze houden zich tot op zekere hoogte wel bezig met hun eigen tuin, ze zijn bijvoorbeeld erg gek op potplanten, maar niet met de schoonheid van hun stad of dorp. Cagayan de Oro is dan ook lelijk te noemen. De lonely planet had ons al gewaarschuwd en het enige hoogtepunt wat zij wisten te noemen in deze stad was de het park van the Golden Friendship. Maar dit park was een dieptepunt, wat in ons ogen een groen park zou zijn met fontijnen en bomen was niets meer dan een iets verbrede betonnen middenberm vol afval. Met als hoogtepunt een standbeeld wat haast niet te zien was omdat het beeld met zijn betonkleur volledig opging in zijn omgeving.
Gelukkig zijn er ook mooie dingen. Zondag zijn we naar een prachtig tropisch strand geweest, de zee was heerlijk warm. En volgens onze metgezellen was dit nog niets er zouden op andere eilanden witte zwarte en bruine zandstranden zijn met tropische bomen.
En wat ook mooi is, waarschijnlijk ga ik vrijwilligerswerk doen in Cagayan, daar ga ik eten uitdelen aan weeskinderen of iets in die strekking, het is in ieder geval bij een stichting waar nog meer buitenlanders werken. Ik ben heel benieuwd. En omdat Cagayan heel ver is gaan we een motor kopen. Een automaat. En vanmiddag krijgen we motorrijles.
Abonneren op:
Posts (Atom)